Yol, Tırtıl ve Kelebek

Hayat hepimiz için bir süreç, bir ‘yol’. Kimi yolun sonu sandığı şeylere odaklanır ve her şeyi unutarak koşar. Sanki ilk ulaşacaklara  ödül varmış gibi diğerlerinin üstüne basarak koşar. Kimi geçmişte olanlara takılıp arkasına baka baka yürür. Neredeyse önünü hiç göremez. Yeni yerler geçtikçe hep arkasından görünür ve bir boyun ağrıysıyla yürür. Oysa en başta acıları dindirmek için geriye döndürülmemiş miydi o boyun ? Bir de yukarı zıplayıp daha uzağı görmeye çalışanlar

vardır. Etraftakiler yetmez onlara ve onlar da sanki boyunlarını ileri uzatanlardır.Onlar  “Ya yolun sonunda felaket varsa?” deyip zıplayanlardır. Tüm bu çarpıp hızlıca koşanların, boynu tutulanların, zıplayıp felaket var mı diye kontrol edenlerin arasında sayıca çok olmayan bir grup gezgin vardır. Yüzlerinde bir gülümsemeyle sakince yürüyüp etraflarına bakarlar. “Siz ne yaparsınız bu yolda ?” diye soranlara: “Yolun öncesini bilmiyoruz ve sonunda ne var onu da bilmiyoruz. Felaket, pişmanlık ve bitiş ödülü de bilinemez. Çile kaçınılmaz ama şefkat de öyle… Bize göre mükafat bu yolda yürümektir. Bu ödüldendir ki sakince, adım adım, nefes ala ala ve de doya doya bu yolu yürümekteyiz”. Bir çocuk sordu: “Ya yol bitince ne olacak ?” Diğer gezgin cevapladı: “Evlat, muhtemelen yol bitmeden bizler biteceğiz. Yolun başı olmadığı gibi sonu da yok gibi… Diğerlerine bak, etrafına bakanlar çok az. Biz yolda adım adım yürürken bazı şeyler gördük… Bir tırtıl ömrünün bittiğini sandığı anda Kelebek oldu. Ya bizler de tırtılsak ?”…

Dr. Ali Bayramoğlu